Устод Садриддин Айнӣ,  чунонки аз осораш пайдо аст, ба падари шеъри тоҷикӣ иродату эҳтироми хосе қоил будааст. Ҳамин эътиқод ва иродати махсус ба Одамушшуаро будааст, ки устод Айнӣ ба навиштани мақолоти арзишманди тадқиқӣ дар бораи Устод Рӯдакӣ ва хусусияти шеъри ӯ иқдом намуда, на танҳо бунёди рӯдакишиносиро дар Тоҷикистон гузошт, балки дар натиҷаи ковишҳои пурсамари илмӣ-тадқиқотияш дар бораи  шоир  нахустин бор ба бозкушоии санъати шеъри устод, муъҷизаосоии сухани ӯ ва кашфи мазори гумноми устод Рӯдакӣ низ шарафёб гардид.

Ҷумҳурии Тоҷикистон дар давоми сию ду соли истиқлоли давлатӣ чун давлати озоду мустақил таҳти сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар тамоми самту соҳаҳо ба дастовардҳои назаррас ноил гардид.

Яке аз ин соҳаҳо воситаҳои ахбори омма (минбаъд — ВАО) мебошанд, ки рушди он ба ҳайси ниҳоди иҷтимоӣ барои ҳар давлати ҷаҳони муосир хеле муҳим арзёбӣ мешавад.

Соҳибистиқлолӣ барои Тоҷикистон ва мардуми тоҷик давраҳои тиллоии ҳаёти давлат ва миллат ба ҳисоб меравад. Маҳз бо шарофати истиқлолияти давлатӣ ва азму иродаи қавии давлатсозии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистон ва тоҷикон дар арсаи байналмилалӣ шинохта шуда, ба таври шоиста муаррифӣ гардиданд.